Ik merk dat ik door de jaren een lichte allergie voor dingen die als duurzaam worden aangeprijsd heb opgelopen. Het is eigenlijk net als met goud. Echt goud heb ik geen problemen mee, maar ik ben geen kenner dus ik zie niet direct het verschil met bladgoud. Daarom kom ik zo min mogelijk met goud in aanraking en vermijd ik het begrip duurzaamheid ook zoveel ik kan. Maar soms moet je. Face your fears! En om een passende metafoor te vinden voor dit verhaaltje heb ik een plek gezocht die ik als wandelaar en fietser ook beter kan vermijden: de snelweg.
U kent ‘m wel: de A2. Daar zitten we met z’n allen in auto’s die met een snelheid van 100 km/uur één kant op gaan. Zolang iedereen zich aan de snelheid (en de juiste richting) houdt is dat heel comfortabel. Vooruitgang noemen we dat. En dat willen steeds meer mensen: met volle vaart vooruit. En het liefst nog wat harder, want hoe harder de vooruitgang gaat, hoe beter. Dus de weg moet breder zodat we nu met z’n vijfen naast mekaar de vooruitgang kunnen beleven. En als we dan per ongeluk een keertje met z’n allen stil staan in de file is alles er op gericht om ze snel mogelijk weer de hele boel op gang te krijgen: op naar de 100 km/uur!
En ondertussen raakt de benzine op. Maar daar zijn oplossingen voor: Er wordt wel eens geopperd om de snelheid iets te verlagen naar 80 km/uur om te besparen. Maar dat is niet de bedoeling, dat is geen vooruitgang. Ik zei al: vooruitgang moet altijd sneller, als je langzamer vooruit gaat is dat in feite achteruitgang. Terwijl ik denk dat je met een minder hoge snelheid veel meer tijd hebt om van de vooruitgang te genieten. Ik beheers als volleerd ‘wachter’ zelfs de kunst om te kunnen genieten van stilstand…
Maar dat is een zijspoor, we hadden het over oplossingen voor de benzinemeter die bijna in ‘t rood staat. Er zijn mensen die zoeken het in nieuwe technologie: Windschermen langs de weg om wrijving te verminderen, eventueel met windturbines die je altijd in de goeie richting blazen. Maar dat is wel erg high-tec.
Het kan ook iets minder gewaagd: we stappen over op andere energiebronnen. We gaan hybride of zelfs helemaal voor electrisch. Dan gaan we duurzaam met 100 km/uur vooruit!
Maar al deze oplossingen zijn gericht op het kunnen blijven doen wat we al deden. Met 100 km/uur vooruit, want dat doet iedereen. Die kant gaan we nu eenmaal op. We kunnen niet opeens remmen of stoppen.
Maar zijn we niet veel te veel gefocust op de voorruit? Kijken we nog wel eens opzij? Dat kan niet, want dat is gevaarlijk bij deze snelheid.
En waar moeten we met z’n allen zo snel naartoe? Denkt u dat de weg altijd vijfbaans blijft? Denkt u dat u nooit hoeft af te remmen? Ik denk van niet: aan ‘t eind van de rit staan alle auto’s stil.
En nu ga ik u een gewaagd voorstel doen: we gaan met z’n allen fietsen op de A2! Opeens hebben we enorm veel ruimte: Wat nou vijfbaans? We kunnen wel met z’n twintigen naast elkaar fietsen. Bijkomende voordelen zijn de schone lucht en alle tijd om van het uitzicht te genieten. Van Maarssen naar Amsterdam in een uurtje. Waarom niet?
Omdat het gaat regenen? Neem een regenpak mee, en het regent bijna nooit.
Een lekke band? Die kan je plakken.
Omdat het wel een uur fietsen is? Dan moet je anderhalf uur eerder vertrekken.
Beste mensen, om echt het verschil te maken zouden we met z’n allen moeten gaan fietsen op de A2. Maar ik heb niet de illusie dat ik u daar vandaag van kan overtuigen. En misschien zouden we ook niet een ander duurzamer moeten willen maken, duurzaamheid is bij uitstek zo’n ding van: Verbeter de wereld, begin bij jezelf.
Oh, en om u gerust te stellen: u komt mij straks niet tegen op mijn fiets op de A2. Ik weet een nog veel mooiere weg van Maarssen naar Amsterdam…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten