Dit voorjaar kreeg ik een mooie opdracht. Ik moest een verhaal schrijven over water. In dat verhaal moest ik wat vertellen over de Nieuwe Hollandse Waterlinie aangevuld met een uitleg over de waterhuishouding van vandaag. Ik mocht vrij omgaan met de waarheid, het moest geen taaie kost worden maar een leuk verhaaltje voor kinderen, volwassenen en bestuurders. Hoog- en praktisch opgeleid. Kortom voor iedereen. Leuk, dacht ik. Ik ben een buitenstaander, ik zit er tot over mijn oren in, dus dat moet lukken.
En inderdaad: het stuk over de waterlinie stond snel op papier. Maar dat was dan ook het makkelijkste deel. Dat verhaal vertel ik al jaren dus dit werd gewoon een destillaat. Sterk water, no problem.
Daarna kwam het deel over pompen of verzuipen in Holland waterland. U weet wel: dat deel waar je de mensen moet wijzen op het feit dat het antwoord: “Niks doen, houden zo” op de vraag: “Wat zouden we hier nou moeten doen?” onmogelijk is in ons land onder het N.A.P.
Ik wilde als volgt te werk gaan: Eerst wilde ik een lijstje met steekwoorden maken. Die steekwoorden konden dan later aaneen gesmeed worden tot zinnen en de zinnen weer tot een verhaaltje.
Dus ik schreef iets over de dijken, over de rattenvangers, over de droogte van de afgelopen zomer (da’s ook iets met water), over molens en gemalen, over de natuur, over het drinkwater, over de rivierkreeft, over het N.A.P. wat niet Nieuw Amsterdams Peil is (dat is een uitgeverij) omdat er niks nieuws is aan het Amsterdams Peil wat in 1683 en 1684 is vastgesteld door het gemiddelde te nemen van alle zomer-vloeden op het IJ en daarna als Norm is genomen voor het hoogtepeil in ons lage land.
Toen ik alle steekwoorden op een rijtje had staan was ik toe aan een tweede velletje papier. Ik had met alleen de losse begrippen al het maximum aantal van duizend woorden overschreden. Dit werd geen verhaaltje maar een boek. Het eind was zoek.
Nee, dat is niet waar. Het eind was mij volkomen duidelijk. Welke weg ik ook bewandelde, welke afslagen ik ook nam of links liet liggen, ik eindigde met het idee dat onze tijd hier in Holland eindig is. Het zal mijn tijd nog wel duren en mijn kinderen vinden hier ook nog wel vaste grond onder de voeten, maar ik denk dat voor mijn (nog niet bestaande) kleinkinderen het schoolzwemmen geen overbodige luxe zal zijn. Holland gaat ten onder. En dat was niet het happy end dat ik voor dit verhaaltje in gedachten had.
Verzoop ik me daar toch bijna in het in eerste instantie heerlijke bad waarin ik mij had begeven! Maar gelukkig bracht ook hier een fietstocht langs het AmsterdamRijnkanaal uitkomst. Opeens wist ik hoe ik de problemen van te veel tekst en vooral van dat dramatische eind op kon lossen!
Ik heb het verhaal ondertussen verteld aan de opdrachtgevers. Met succes. Binnenkort gaan we kijken hoe we het verhaal de wereld in kunnen brengen. Wordt vervolgd... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten