Happy Tweet

Ik heb het gevoel dat ik gevolgd word. Sterker nog: ik weet het. Met al die sociale media van vandaag weten steeds meer mensen van steeds meer andere mensen waar ze zijn en wat ze doen. Vaak is dat machtig oninteressant. Ik heb op mijn mobiele telefoon een icoontje van een onschuldig blauw vogeltje. Als ik achter dat icoontje kijk, zie ik dat ik ruim tweehonderd volgers heb. Die vertel ik bij tijd en wijle waar de polderwachter is en wat hij doet. En dat is dan weer machtig interessant. Ik schrijf meestal happy tweets. En dan heb ik nog één zin nodig als bruggetje naar Happy Feet, voilà.
Kent u Happy Feet nog? Die pinguin die wel eens wat meer van de wereld wilde zien en het koude zuiden wilde verruilen voor het warmere noorden? (u begrijpt: dit verhaal speelt zich af op het zuidelijk halfrond). Het ging niet goed met Happy Feet, hij kreeg het te warm op het Nieuw Zeelandse strand. Pinguïns gaan dan sneeuw eten om af te koelen alleen bleek de Nieuw Zeelandse sneeuw zand. Toen heette Happy Feet overigens nog niet zo, toen was het meer Sad Hope, een zielig hoopje. En dan is het mens-eigen om te helpen, echte natuur willen we immers alleen als het mooi is. Zodra natuur jeukt, prikt, stinkt of dood gaat, dan grijpen we in. Dus Happy Feet werd gevangen, het zand werd operatief verwijderd en het dier werd op transport gezet terug naar het koele zuiden. Natuurlijk wel voorzien van een dure zender zodat wij in de gaten konden houden waar al dat geïnvesteerde geld naar toe zwom. Ieder uur een tweet van Happy Feet. Helaas was het contact snel verbroken, ik denk dat Happy Feet een vrij exclusief hapje is geworden voor een langs zwemmende rover: Happy Meal.
En laat mij nou precies hetzelfde zijn overkomen. Ik belandde vorige week na een mooie fietstocht langs de IJsselmeerkust uiteindelijk in Amsterdam. Een polderwachter in de stad dat is op zich al raar en toen ik een gesprek begon met een boom (ik dacht dat ik werd gevolgd door een soldaat in een camoufagepak) werd ik een busje in gesleurd. Mijn klompen werden binnenste buiten gekeerd waarbij de opgedroogde koeienvlaai proefondervindelijk in een sigaret werd gerold (met teleurstellend resultaat), mijn polsstok werd op geheime brieven onderzocht en ik kreeg mijn mobieltje pas na een grondige inspectie weer terug. Uiteindelijk werd ik op de trein naar Maarssen gezet en eindigde mijn avontuur thuis aan de keukentafel met een door mijn vrouw bereid dolfijn en pinguin-vriendelijk gevangen happy meal. Toen ik 's avonds op mijn mobiele telefoon keek, zag ik achter het blauwe vogeltje dat ik er weer twintig extra volgers bij had @polderwachter...